බණ්ඩාරවෙලදී...

බණ්ඩාරවෙල ස්ටේසමේ
කෝපි ගෙන කැන්ටිමේ
කොළ පාට බංකුවේ
නුඹ සිටියි තනිකමේ..

කොළඹ යන දුම් රියේ
අවසාන මැදිරියේ
සිනා හඩ පතිරෙතේ
නුඹ බලයි කදුකරේ..

හපුතලේ කදුකරේ
මීදුමට හිරි පිපේ
සියොලගම හීතලේ
නුඹ ගැහේ තනිකමේ..

ඔහිය ලග වංගුවේ
ඇති අදුරු බිම්ගෙයේ
සින හඩ නැවතුනේ
නුඹ නෙවේ ගොළුවුනේ..

ගම්පොළින් බැස ගියේ
හිත අරන් පියැඹුවේ
කිම සොදුරු යුවතියේ
නුඹ දුරක සුළගසේ..

නොහැක තව මට..

ඇහි පිල්ලමක් යට
මෝරන කදුළු කැට
ඇසිපිය සැලෙන කොට
වැටෙනු නවතනු නොහැක තව මට..

කවි සිතුවිල්ලක් ලෙසට
නුඹ එනවිට හිතට
සිත්විල කියන කව
ලියා නිමවනු නොහැක තව මට..

සුළි සුළගක් විලස
නුඹ පියඹන කලට
විසල් පව්වක් ලෙස
වැතිර පසුවෙනු නොහැක තව මට..

හෙටත් හමුවෙන්නම්....

නුඹ හමුවෙන්න ආයෙමත්
මට ඉඩදෙන්න එන හෙටත්
යළි පිටවෙන්න බැරි කම්න්
තෙරපේවී සුසුම් පොදියක් හිතේ...

නුඹ හිනහෙන්න හෙට දිනත්
මට දුකදෙන්න එම වරත්
යළි ගිලිහෙන්න බැරි කම්න්
නලියාවී කඳුළු බිඳුවක් නෙතේ...

නුඹ නොපෙනෙන්න නම් තවත්
මට ගෙන එන්න කළුවරක්
යළි සිහිවෙන්න බැරි කම්න්
සැඟවේවී මතක සටහන් අපේ...

නුඹ පියඹන්න මා කෙරෙන්
මට සමුදෙන්න හෙට ඉතින්
යළි තනිවෙන්න බැරි කම්න්
වැළපේවී පුරුදු තනිකම මගේ...