ආලය වේ මනරම්

සිනා සරදම් කරයි
මැවෙයි හසරැල් ලතා
ඔබේ දෙනුවන් අගින්
හැගෙයි දහසක් කතා

පිපී පරවී නොයයි
දැනෙයි සුවදක් සදා
මලේ සුවදැති රොනින්
පිරෙයි ආලයේ නුරා

හිතේ සක්මන් කරයි
ගනියි නිදිලොව සොරා
ඔබේ දෑගිලි තුඩින්
නිවෙයි මහදේ විඩා

සිතේ සිතුවිලි නැගෙයි
ගලයි පන්හිද වෙලා
හදේ ගැඹුරුම තැනින්
ගෙතෙයි ප්‍රේමයේ රටා

නිමා නොවෙනා පැතුම්
ගලයි දෙහදක් පුරා
අපේ පෙම්බර හැගුම්
බිදියි තනිකම සදා

සමනලීට

මගෙ තනිකම මට නොදැනිම
සොරකම් කල සමනලී
මා තනිකර මට නොකියම
පිටමවී ගිය හැටී

තණ අග පිණි බිදු වියකෙයි
හිරු දුටු විට සමනලී
මගෙ කදුළැලි හැම වියකෙයි
දුටු විට ඔබෙ හස රැලි

රන් තරු හැම විට හිනහෙයි
පුන් පෝයට සමනලී
අමවකට වුව හිනැහෙමි
නුඹ සිටියොත් වී තුටී

නුඹ නැතිවී මම තැවුනෙමි
බොහො කලක් සමනලී
නොලබෙන දෙය නොම පතනෙමි
මට පසුතැවුමක් නැති

මිහි පොලොවට අපි හැමදෙන
හිමි වෙනවා සමනලී
පින් පවු මත යලි මිහිමත
උපදිනවා ඇති නිතී

සැඩ රැලි නැග රුදු වැඩිවෙයි
නිල් දියකද සමනලී
එතෙර වන්න මට හැකිවෙයි
මේ සසරෙන් දිග වැඩි